Het virus brengt me terug naar Fryslân

‘En? Ga je naar huis of blijf je?’ Het is een vraag die wij de afgelopen twee weken meerdere malen per dag aan elkaar gesteld hebben. Het is ook een vraag waarop ik uiteindelijk met pijn in mijn hart heb geantwoord: ‘Ik ga naar huis’. Terwijl ik dit typ is het alweer de derde dag dat ik me in het oude vertrouwde Fryslân bevindt, thuis bij heit en mem op de bank. Ik ben zo halsoverkop vertrokken dat de helft van jullie nog niet eens weet dat ik alweer thuis ben en ik voel me dan ook een beetje een spion in eigen land. Excuses daarvoor. Ik zal snel uitleggen hoe het allemaal zo heeft kunnen lopen.

Vlak na mijn laatste blog heb ik nog ongeveer anderhalve week weten te leven zonder het C-woord elke dag te horen. Op stage kreeg ik steeds meer opdrachten van Terra, mijn baas. Ik mocht met de salesmanager mee naar hotels om onze surfschool daar aan te bevelen en ik kreeg een kijkje in de wereld van de meest luxe resorts! Ik kwam er hierdoor achter dat deze cultuur erg veel waarde hecht aan gastvrijheid: waar er bij ons twee mensen achter de balie zitten om zes hotelgasten te helpen, staan er hier acht werknemers voor je klaar terwijl je maar met zijn tweeën aankomt. De helft van de werknemers heeft eigenlijk niet eens wat te doen maar ze blijven allemaal lachen en doen er alles aan om je zo goed mogelijk te helpen. Je gasten zoveel mogelijk aandacht geven staat hier blijkbaar hoger in het vaandel dan een hoge arbeidsproductiviteit. Bij de hotels waar we nog geen deals hadden gesloten mocht ik onze surfschool aanbevelen en vertellen waarom het hotel haar gasten naar onze surfschool zou moeten sturen. Spannend maar erg leuk om te doen! En er was natuurlijk ook nog tijd om te surfen. De plastic soep was inmiddels helemaal verdwenen en het was heerlijk om in het schone water wat golfjes te kunnen pakken, heel anders dan een aantal weken terug! Ik leerde de surfinstructeurs steeds beter kennen en we begonnen grapjes bij elkaar uit te halen. Waar het de eerste weken allemaal nog een beetje aftasten was en ontdekken hoe alles in zijn werk ging, begon ik nu een ritme te krijgen.

Ook in huis zat de sfeer er goed in. Iedereen begon langzamerhand zijn draai te vinden en na wat ik maar even de ‘oriëntatieweken’ noem, waren we allemaal klaar om de cultuur echt beter te leren kennen. De avondjes dat we uit eten gingen en de uitstapjes die we in het weekend maakten, zorgden ervoor dat we nog meer naar elkaar toe groeiden en elkaar steeds beter leerden kennen. We hebben met een redelijk grote groep midden in de nacht op een vrijdag de Mount Batur beklommen: de bekendste en nog steeds actieve vulkaan op het eiland. Op z’n Balinees vlogen we de berg op, oftewel: stenen die weggleden onder je voeten, nergens iets om je aan vast te houden en een gids die na elke 10 minuten zei: ‘Nog maar een halfuurtje!’. Maar het is gelukt! We hebben de top gehaald en hoewel het enigszins bewolkt was toen de zon opkwam, was het een sprookjesachtige ervaring!

Naast de Mount Batur heb ik nog één van de bekendere tempels van het eiland kunnen bezoeken: Pura Tanah Lot. Deze tempel ligt aan de westkust van Bali op een rots en wat hem zo bijzonder maakt, is dat je er alleen met eb naartoe kunt. Enthousiast stapte ik met Nova op de scooter om na 50 minuten rijden dit pareltje te kunnen bewonderen. Natuurlijk hadden wij niet gekeken wanneer het vloed werd en je raad het al: toen wij eindelijk aankwamen bij deze wonderschone tempel sloeg het water met wilde golven tegen de kust en het werd voor ons al snel duidelijk dat we die dag de tempel niet meer konden bereiken. Ach, van een afstandje was het ook prachtig en, ‘we zitten hier toch nog een halfjaar!’ Alle tijd om nog eens terug te komen wanneer het eb is. Toch?

Ja… Ware het niet dat wij rond 12 maart opeens foto’s en filmpjes uit Nederland zagen van lege winkelschappen, treinreizigers met gasmaskers op en hamsterende winkelaars. Wat we toen nog niet beseften was dat deze hele reis vanaf hier langzaam 180 graden begon te draaien. We moesten er eerst allemaal wat om lachen en vertelden familie en vrienden dat we blij waren dat we op Bali zaten omdat het bij ons lang zo erg niet was. En zo bleef het tot een paar dagen geleden. Er waren weinig tot geen gevallen bekend op Bali (mede omdat deze negatieve publiciteit het toerisme natuurlijk niet stimuleert) terwijl het in Nederland met de dag erger leek te worden. We werden gebombardeerd met e-mailtjes van school en het duurde dan ook niet lang of de eersten werden teruggeroepen. Het maakte veel los in huis. Wij beschouwden het virus nog niet als ‘ernstig’ en daarom vroegen we ons heel hard af waarom we dit grote avontuur waaraan we begonnen waren, in één klap af zouden kappen. De week daarna was een grote emotionele rollercoaster. Elke dag was er wel iemand die het allemaal even niet meer zag zitten en we hebben heel veel met elkaar gesproken en gehuild. De meeste stagebedrijven wilden dat we thuis gingen werken omdat zij niet voor ons verzekerd zijn mocht er iets gebeuren. We waren daardoor nog meer bij elkaar en dat was fijn want zo was de troostbrigade altijd in de buurt!

Ik vond het zelf moeilijk om toe te geven dat het verstandiger was om naar huis te gaan omdat ik simpelweg dit sprookjeseiland niet wilde verlaten. Ik heb het nog nooit zó naar m’n zin gehad op een plek en het deed me veel pijn eraan te denken dat ik het eiland moest verlaten, juist nu ik er aan toe was de cultuur te leren kennen en de verschillen erin te ontdekken.

Het virus heeft ons sinds toen geen enkele dag met rust gelaten en na vele gesprekken kwam ik dan eindelijk tot de conclusie dat ik een ticket moest gaan boeken. De heenreis ben ik met Singapore Airlines gevlogen. Het was een retourticket en de terugvlucht stond op ‘wijzigbaar’. Echter, omdat Singapore toen zijn luchthaven al gesloten had, leek het me niet verstandig om dat ticket nog te gebruiken. Een nieuw ticket dan dus maar. Op zaterdag 28 maart met KLM van Denpasar naar Amsterdam, rechtstreekse vlucht. Dit werd mijn nieuwe vertrekdatum. Ik had toen nog ongeveer een week de tijd om souvenirs te kopen en de laatste tempels die nog open waren te bezoeken. Ik had samen met nog vijf vrienden deze vlucht geboekt en we merkten dat we gelijk een stuk rustiger in ons hoofd waren. Helaas duurde dat maar een dag. Heit en mem belden me op omdat het reisbureau hen had verteld dat ze doodsbang waren dat het luchtruim zou gaan sluiten. Dit zou betekenen dat ik helemaal niet meer terug zou kunnen komen. Ze adviseerden me een nieuwe vlucht te gaan zoeken om zo snel mogelijk thuis te komen. De vluchten van Denpasar naar Amsterdam waren óf 4000 euro, óf ze duurden 48 uur en bevatten 4 tussenstops. Dat leek mij niet zo handig. Mocht een luchthaven opeens wel sluiten dan zou ik in mijn upsie in een compleet onbekend land zitten…

Net toen ik had bedacht dat ik misschien vanaf een ander land naar Amsterdam moest proberen te vliegen, stuurde een vriend van mij uit Groningen, Jorn, die op dat moment ook op Bali zat, me een berichtje. Hij vertelde dat hij een KLM vlucht had gevonden die diezelfde avond nog van Jakarta naar Amsterdam ging. Hij zou over twee uren het vliegtuig naar Jakarta pakken en als ik opschoot kon ik het misschien ook nog halen. Dit was inderdaad waar ik naar op zoek was maar dit ging opeens wel erg snel. Terwijl ik als een malle de laatste dingen in mijn koffer gooide, probeerden heit en mem thuis voor mij een plekje op deze vlucht te bemachtigen. En dat lukte. Mijn vriendinnetje bestelde een taxi en er werd een berichtje in de groepsapp van het huis gestuurd dat ik zou vertrekken. Toen ik beneden kwam stonden de 20 overgeblevenen uit het huis al klaar om me mijn afscheidsknuffel te geven en zonder iets gegeten te hebben (in de hectiek compleet vergeten) stapte ik in de taxi. 20 handjes stonden me uit te zwaaien en er werden allemaal lieve woordjes naar me geroepen terwijl de taxi het terrein afreed. Een ware tranentrekker. Ik heb geen idee of ik alles wel heb meegenomen en hoe langer ik thuis ben hoe meer ik ontdek wat ik heb laten liggen. Halsoverkop ben ik naar het vliegveld gereden waar ik bij Citilink (de vliegmaatschappij die het als enige nodig vindt zich in een bankgebouw te verstoppen) een ticket heb bemachtigd. Natuurlijk stond er een rij, was mijn koffer te zwaar, kon de loketmevrouw het wisselgeld niet vinden, moest ik ergens een onnodige stempel halen, werkte het temperatuurpistool niet en moest ik vier keer door de douanepoort omdat hij het niet deed. Uiteindelijk vond ik 5 minuten voor vertrek, de juiste gate en plofte ik in mijn stoel naast Jorn.

Via Kuala Lumpur zijn we toen naar Amsterdam gevlogen en uiteindelijk kwam ik dinsdagochtend half zes aan op Schiphol. Het heeft de hele dag gevoeld alsof het Bali-avontuur allemaal een droom was omdat het de afgelopen uren opeens allemaal zo ontzettend snel was gegaan. Zonder souvenirs voor jullie mee te nemen ben ik weggegaan en dat vind ik nog steeds heel erg stom, gelet op wat jullie mij allemaal hebben gegeven toen ik vertrok…

Het hele avontuur waar ik zo ontzettend naar uitkeek is zo op een hele zure manier aan zijn einde gekomen, maar we kunnen er vrij weinig aan veranderen. Het vervelendste vind ik dat ik de hele ervaring van in een Indonesisch bedrijf werken kwijt ben. Ik kan natuurlijk altijd terugkeren naar Indonesië, maar de kans om van zó dichtbij de cultuur te leren kennen wordt je niet snel weer in de schoot geworpen. Desondanks heb ik ontzettend genoten van de kleine twee maanden dat ik hier wél mocht zitten. Ik heb vrienden voor het leven gemaakt en denk dat deze situatie ons in korte tijd nog dichter naar elkaar toe heeft gebracht. Daarnaast ben ik ook mezelf tegen gekomen, ik zou het kortgezegd omschrijven als kalm en rustig maar soms naïef.

Momenteel zit ik met heit en mem thuis en we laten voorlopig niemand binnen, je weet maar nooit wat ik in het vliegtuig allemaal opgelopen heb... School heeft alle lessen gedigitaliseerd maar dat werkt met een afgekapte stage uit het buitenland natuurlijk niet zo. Misschien wordt er een andere opdracht verzonnen, misschien moet mijn hele stage volgend jaar opnieuw… Niemand weet het en we wachten het allemaal maar gewoon af. Tot die tijd kan ik mooi al mijn verhalen thuis kwijt!

Tot slot wil ik jullie allemaal ontzettend bedanken voor de lieve berichtjes en reacties op mijn blogs! Ik had nooit gedacht dat zóveel mensen het zouden lezen en dat jullie zo enthousiast zouden zijn, het gaf mij elke keer weer enorm veel energie!! Wie weet mag ik de stage ooit opnieuw doen en kan ik verder gaan met waar ik gebleven was… Daarnaast wil ik YPI bedanken voor het regelen van deze hele reis. Zelfs toen het virus uitbrak wisten zij de rust bij ons te bewaren en voor verheldering te zorgen. Ook heit en mem kunnen niet ontbreken in dit rijtje. Ze zijn zelfs s ’nachts actief op zoek gegaan naar vluchten om me thuis te krijgen.

En tot slot natuurlijk de lieve mensen met wie ik op Bali samen heb mogen wonen. We doken stuk voor stuk blind dit avontuur in om er het beste halfjaar van ons leven van te maken. We hebben erg veel steun aan elkaar gehad en ik ben blij dat ze er altijd voor me geweest zijn (en nog steeds!).

Lieve mensen, dit was voor voorlopig mijn laatste bloggie. Ik heb op een sprookjeseiland mogen wonen en dat ik ooit terugkeer naar Indonesië is een ding dat zeker is, want ik was nog lang niet klaar met het ontdekken van dit prachtige land!!

Een hele dikke knuffel van dichtbij deze keer,

Jelma